"Αντίο για πάντα.."

..αυτός ήταν ο τίτλος που θα έπρεπε να γράψουν τα παιδιά 
στον πίνακα του δημοτικού σχολείου Πουλίθρων,

 φεύγοντας για τις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Τότε όμως δεν γνώριζαν, ότι δεν θα ξαναγυρνούσαν ποτέ, 
σε αυτό το ιστορικό σχολείο των Πουλίθρων, 
που φέτος έκλεισε μια για πάντα τα 133 χρόνια της ζωής του.

Σύμφωνα με τον νέο νόμο για τις συγχωνεύσεις, τα  παιδιά 

έπρεπε να μεταφερθούν στο δημοτικό σχολείο Λεωνιδίου. 

~~~~~~~~~~~~~~

Οι αίθουσες τακτοποιημένες και στολισμένες με τις μαθητικές δημιουργίες ,

 περιμένουν εις μάτην την επιστροφή των παιδιών.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ιστορική αναδρομή στην μακρόχρονη πορεία του 

 σχολείου των Πουλίθρων.

Τα παρακάτω στοιχεία είναι αποσπάσματα από ανυπόγραφο χειρόγραφο κείμενο που βρίσκεται στο αρχείο Λεωνιδίου και αναφέρεται στην ιστορία του σχολείου.

• Το δημοτικόν σχολείον Πουλήθρων ιδρύθη το πρώτον κατά το έτος 1878 και ελειτούργησεν ως μονοθέσιον εν τω αυτώ διδακτηρίω υπό του δημ/λου κ.Ιωάννου Παπασημακόπουλου..."

• ..Ο ανωτέρω δημοδιδάσκαλος υπηρέτησεν εν αυτώ μέχρι το έτος 1902, οπότε τον διεδέχθη ο κ.Σωτήριος Κατσούλος, όστις μετά τινα έτη χειροτονήθη και ιερεύς Πουλήθρων, υπηρετήσας εν αυτώ μέχρι το έτος 1933...

• ..Το διδακτήριο ανηγέρθη το έτος 1876 και ευθύς εξ αρχής είχε μία αίθουσα συνέχεια της οποίας ήτο ο αστυνομικός σταθμός.

• ..Το έτος 1933 παρεχωρήθη είς το σχολείον και η συνεχόμενη δευτέρα αίθουσα,λόγω μεταφοράς του Αστυνομικού σταθμού είς έτερον οίκημα.

• ..κατα το έτος 1935 το σχολείον υπεβιβάσθη εις μονοθέσιον και εχρησιμοποιείτο ως αποθήκη,ήτο δε εις αθλιεστάτην κατάστασην

• ..Κατά το έτος 1947 εγένετο τελεία ανακαίνησις αυτού δια χρημάτων προερχομένων εκ των Πουληθριωτών της Αμερικής,τη ευγενεί φροντίδι του κ.Γεωργίου Παπανικολάου και δια προσωπικής εγασίας των κατοίκων.

• ..Το έτος 1951 προήχθη εις διτάξιον μετατεθέντων εν αυτώ των διδασκάλων Ευαγγέλου Τσεμπελή  και Ματίνας Ι.Μιχοπούλου,οίτινες υπηρέτησαν μέχρι το 1964.

• ..Εν έτει 1959 κατόπιν ενεργειών του Δ/ντού κ.Ευαγγέλου Τσεμπελή ήρχισεν λειτουργούν μεσημβρινόν συσσίτιον δια 15-18 απόρους μαθητάς εξ εισφορών των εν Αθήναις και Αμερική ομογενών..

~~~~~~~~~~~~

Μέχρι να επισκευαστεί το σχολείο, το 1947, τα παιδιά έκαναν

μάθημα κάτω από αυτή τη χαρουπιά που ήταν κοντά στο σχολείο .

Η ίδια χαρουπιά όπως είναι σήμερα

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αναμνήσεις του μαθητή και μετέπειτα 

δασκάλου στο ίδιο σχολείο, 

Ευάγγελου Τσεμπελή

Ο δάσκαλος κ.Ευάγγελος Τσεμπελής με την σύζυγό του

- επίσης δασκάλα , από το Παράλιο Άστρος - Ματίνα Μιχοπούλου -

 γνωρίστηκαν στο σχολείο Πουλίθρων όπου υπηρετούσαν ,

 ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν το 1954. 

Από τότε συνεχίζουν την κοινή τους ζωή και ξεδιπλώνουν

 τις αναμνήσεις τους, από εκείνα τα πολύ δύσκολα -αλλά και όμορφα- χρόνια.

~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Ευάγγελος Τσεμπελής γεννήθηκε στα Πούλιθρα το 1919. 

Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Πουλίθρων και είχε τότε  δάσκαλο τον παπα-Κατσούλο.

Μας λέει:

"Δεν θα ξεχάσω τον δάσκαλό μας , τον παπα-Κατσούλο στην έδρα,  
να διαβάζει εφημερίδες και να καπνίζει, λέγοντας πάντα στο τέλος του μαθήματος:

- Τα βιβλία και τα αβάκια στις σάκκες σας!.. "

Αβάκιο της εποχής  και  πινακίδα για το γράψιμο

Παλιά αναγνωστικά του δημοτικού

Περισσότερα  έχει όμως να θυμάται ο κ.Τσεμπελής , από την μετέπειτα θητεία του, ως δάσκαλος πλέον στο σχολείο των Πουλίθρων,  από το 1951 μέχρι το 1964.

"..Πολλά από τα παιδιά έρχονταν από μακριά και έμεναν όλη την εβδομάδα στα Πούλιθρα για να μπορούν να παρακολουθούν τα μαθήματα.

Για το λόγο αυτό κουβαλούσαν μαζί τους τα λιγοστά τρόφιμα που διέθεταν

 ( ένα καρβέλι ψωμί, ένα σβώλο τυρί και λίγα χόρτα ) γι αυτό αποφασίσαμε 

να λειτουργήσουμε  συσσίτιο, ζητώντας και παίρνοντας

 οικονομική βοήθεια από τους εύπορους Πουλιθριώτες.

Ακόμη δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα που εγκαινιάσαμε το συσσίτιο. 

Το πρώτο μας φαγητό ήταν γουρουνοπούλα ψητή!

 Αργότερα θυμάμαι τον ψαρομανάβη τον κ.Λάζαρο να φωνάζει τα πρωινά:

-Δάσκαλε έφερα μαριδάκι!.."

Τα εγκαίνια του συσσιτίου.

Αυτό είναι το σπίτι όπου έγιναν τα εγκαίνια του συσσιτίου

και το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα

Ώρα συσσιτίου στο παραπάνω σπίτι,με παρόντες
την δασκάλα κ.Ματίνα και τον δάσκαλο κ.Τσεμπελή

Και συνεχίζει ο κ.Τσεμπελής..

"..Το σχολείο τότε λειτουργούσε σε διπλή βάρδια , από το πρωί μέχρι το μεσημέρι 

και ξανά πάλι το απόγευμα. 

Τον χειμώνα δε, που έκανε πολύ κρύο,  τα παιδιά έπρεπε να κουβαλάνε από το σπίτι 

και ένα κομμάτι ξύλο για την σόμπα. 

Επίσης, πηγαίναμε κάθε τόσο στο κοντινό ασβεστοκάμινο, να κουβαλήσουμε πέτρες 

για τις επισκευές του σχολείου.

 Δημιουργήσαμε δε στο προαύλιο μία αλτάνα, για να φυτεύουμε λαχανικά.." 

Τα παιδιά κατασκευάζουν τον κήπο του σχολείου

Τέλος δε, αισθάνεται υπερήφανος που..

"..Μπορεί να  υπήρξα αυστηρός προς τους μαθητές μου ως δάσκαλος ,
 πλην όμως ήμουν αποδοτικός.
'Ενεκα  δε, της πλούσιας δραστηριότητάς μου εις το σχολείο, οι προιστάμενές μου αρχές 

με αντάμειψαν με 6 βραβεία τα οποία στολίζουν σήμερα το σπίτι μου στα Πούλιθρα."

~~~~~~~~~~~~~~

 Εικόνες από τις γυμναστικές επιδείξεις του σχολείου

Η  κ.Ματίνα γνώριζε και δίδαξε στα παιδιά,
πολλούς παραδοσιακούς χορούς 

Εικόνες από τις εκδρομές 

Στην παραλία  των Πουλίθρων

Στην Πλάκα Λεωνιδίου μαζί με τα παιδιά της Αμυγδαλιάς

Η δασκάλα  μαθαίνει κέντημα τα κορίτσια, ενώ ο δάσκαλος παίζει μπάλα με τα αγόρια 

Μετά το 1964 η Ματίνα Μιχοπούλου και κατόπιν ο σύζυγός της Ευάγγελος Τσεμπελής παίρνουν μετάθεση για το σχολείο Λεωνιδίου όπου συνεχίζουν την εκπαιδευτική τους δράστηριότητα.

Οι δάσκαλοι με τους μαθητές του Λεωνιδίου  κάτω από το Ηρώον.

~~~~~~~~~~~~~~~

Οι μαθητές τιμούν  τον Δάσκαλο τους

Κείμενο της Όλγας Μπακομάρου - της γνωστής δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας με καταγωγή από τα Πούλιθρα - 

αφιερωμένο στον δάσκαλο Ευάγγελο Τσεμπελή.

( δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 2/5/2009 )

*Δεν ξέρω αν ήταν (και) η αναζήτηση εκείνης της αθωότητας που με έκανε να τρέξω το βράδυ στη γιορτή για την απονομή τιμητικής πλακέτας στον δάσκαλο και τη δασκάλα μας (και σύντροφό του) του Δημοτικού σχολείου από παλιούς μαθητές τους· και να μιλήσω κιόλας, για πρώτη φορά στη ζωή μου δημόσια, εγώ για 'κείνον. Αλλά σίγουρα ήταν η ευγνωμοσύνη για έναν δάσκαλο που υπήρξε αυτό που όλοι οι δάσκαλοι όφειλαν και οφείλουν να είναι· και η τιμή που μου δινόταν να το πω αυτό, έχοντάς τον απέναντί μου, λίγο σκυφτό από τα χρόνια, αλλά με την ίδια λάμψη εφήβου στα μάτια, σε μια επικοινωνία αμοιβαίας -το αισθανόμουν- νοσταλγίας και συγκίνησης.


*Ευάγγελος Τσεμπελής το όνομά του, και είναι ο άνθρωπος που μας έμαθε γράμματα. Τη γλώσσα πρώτα-πρώτα, τη σημασία και την αρμονία, τη μαγεία της, το συντακτικό και την ορθογραφία της· από εκείνον έμαθα π.χ. ότι ο Οκτώβριος είναι ο μόνος μήνας που δεν παίρνει «μ» -σαν να τον βλέπω με την κιμωλία στο χέρι, ψηλό και επιβλητικό μπροστά στον μαυροπίνακα, να το γράφει και να το ξαναγράφει, να το λέει και να το ξαναλέει ώσπου να το εμπεδώσουμε. Ακόμα, είναι αυτός που μας δίδαξε τι σημαίνει εργασία, πειθαρχία, αυστηρότητα με δικαιοσύνη, που μας έδινε κίνητρα, ενθαρρύνοντας την όποια έφεση, επιβραβεύοντας γενναιόδωρα κάθε μας προσπάθεια· και που μας εμφύσησε αρχές και αξίες, γιατί δεν τις παπαγάλιζε αλλά τις πίστευε.


*Αφήνοντάς μας την εικόνα ενός ανθρώπου ιερατικά αφιερωμένου σε ό,τι είχε επιλέξει ως καθήκον· και τη βεβαιότητα ότι όλα μπορεί να είναι εφικτά, αν ασκήσεις αυτό που διάλεξες να κάνεις με εντιμότητα, ευθύνη, σκληρή δουλειά και αδιάλειπτη αγάπη. Πρόσωπο της ζωής μας -που την καθόρισε- όσο θα ζούμε, ποτέ δεν έπαψε να ρωτάει για έναν έναν από μας, να μας νοιάζεται, να είναι σαν καλός ίσκιος δίπλα μας. Μύθος των πιο τρυφερών μας χρόνων -εδώ, σ' αυτό το μικρό χωριό με τα περήφανα βουνά γύρω γύρω και το γαλάζιο της θάλασσας μπροστά- που δεν διαψεύστηκε, έχοντάς μας ανοίξει όσα παράθυρα μπορούσε στο όνειρο και στον κόσμο. Ευχαριστούμε, δάσκαλε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μετά το 1964  στο σχολείο των Πουλίθρων υπηρέτησαν
πολλοί και αξιόλογοι δάσκαλοι, άξιοι συγχαρητηρίων επίσης,

για την προσφορά τους  προς τους μετέπειτα μαθητές του σχολείου.

~~~~~~~~~~~~~~

Σήμερα το σχολείο είναι σιωπηλό, αλλά δεν είναι δύσκολο να ξαναζωντανέψει,

 αρκεί οι αρμόδιες αρχές να φροντίσουν για την κατάλληλη αξιοποίησή του,

μετατρέποντάς το ίσως, σε χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων,

 όπου θα μπορούν να φιλοξενηθούν μόνιμα, οι φωτογραφίες 

και τα αρχεία από την μακρόχρονη ιστορία του.