ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΥΝΟΥΡΙΑ - ΝΤΙΝΑ ΒΙΤΖΗΛΑΙΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΑ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΚΥΝΟΥΡΙΑ - ΝΤΙΝΑ ΒΙΤΖΗΛΑΙΟΥ

2 Οκτωβρίου 2011

"Αντίο για πάντα.."



..αυτός ήταν ο τίτλος που θα έπρεπε να γράψουν τα παιδιά 
στον πίνακα του δημοτικού σχολείου Πουλίθρων,
 φεύγοντας για τις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Τότε όμως δεν γνώριζαν, ότι δεν θα ξαναγυρνούσαν ποτέ, 
σε αυτό το ιστορικό σχολείο των Πουλίθρων, 
που φέτος έκλεισε μια για πάντα τα 133 χρόνια της ζωής του.

Σύμφωνα με τον νέο νόμο για τις συγχωνεύσεις, τα  παιδιά 
έπρεπε να μεταφερθούν στο δημοτικό σχολείο Λεωνιδίου. 


~~~~~~~~~~~~~~

Οι αίθουσες τακτοποιημένες και στολισμένες με τις μαθητικές δημιουργίες ,
 περιμένουν εις μάτην την επιστροφή των παιδιών.








~~~~~~~~~~~~~~~~~


Ιστορική αναδρομή στην μακρόχρονη πορεία του 
 σχολείου των Πουλίθρων.


Τα παρακάτω στοιχεία είναι αποσπάσματα από ανυπόγραφο χειρόγραφο κείμενο που βρίσκεται στο αρχείο Λεωνιδίου και αναφέρεται στην ιστορία του σχολείου.

  • Το δημοτικόν σχολείον Πουλήθρων ιδρύθη το πρώτον κατά το έτος 1878 και ελειτούργησεν ως μονοθέσιον εν τω αυτώ διδακτηρίω υπό του δημ/λου κ.Ιωάννου Παπασημακόπουλου..."
  • ..Ο ανωτέρω δημοδιδάσκαλος υπηρέτησεν εν αυτώ μέχρι το έτος 1902, οπότε τον διεδέχθη ο κ.Σωτήριος Κατσούλος, όστις μετά τινα έτη χειροτονήθη και ιερεύς Πουλήθρων, υπηρετήσας εν αυτώ μέχρι το έτος 1933...
  • ..Το διδακτήριο ανηγέρθη το έτος 1876 και ευθύς εξ αρχής είχε μία αίθουσα συνέχεια της οποίας ήτο ο αστυνομικός σταθμός.
  • ..Το έτος 1933 παρεχωρήθη είς το σχολείον και η συνεχόμενη δευτέρα αίθουσα,λόγω μεταφοράς του Αστυνομικού σταθμού είς έτερον οίκημα.
  • ..κατα το έτος 1935 το σχολείον υπεβιβάσθη εις μονοθέσιον και εχρησιμοποιείτο ως αποθήκη,ήτο δε εις αθλιεστάτην κατάστασην
  • ..Κατά το έτος 1947 εγένετο τελεία ανακαίνησις αυτού δια χρημάτων προερχομένων εκ των Πουληθριωτών της Αμερικής,τη ευγενεί φροντίδι του κ.Γεωργίου Παπανικολάου και δια προσωπικής εγασίας των κατοίκων.
  • ..Το έτος 1951 προήχθη εις διτάξιον μετατεθέντων εν αυτώ των διδασκάλων Ευαγγέλου Τσεμπελή  και Ματίνας Ι.Μιχοπούλου,οίτινες υπηρέτησαν μέχρι το 1964.
  • ..Εν έτει 1959 κατόπιν ενεργειών του Δ/ντού κ.Ευαγγέλου Τσεμπελή ήρχισεν λειτουργούν μεσημβρινόν συσσίτιον δια 15-18 απόρους μαθητάς εξ εισφορών των εν Αθήναις και Αμερική ομογενών..


~~~~~~~~~~~~

Μέχρι να επισκευαστεί το σχολείο, το 1947, τα παιδιά έκαναν
μάθημα κάτω από αυτή τη χαρουπιά που ήταν κοντά στο σχολείο .


Η ίδια χαρουπιά όπως είναι σήμερα


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αναμνήσεις του μαθητή και μετέπειτα 
δασκάλου στο ίδιο σχολείο, 
Ευάγγελου Τσεμπελή


Ο δάσκαλος κ.Ευάγγελος Τσεμπελής με την σύζυγό του
- επίσης δασκάλα , από το Παράλιο Άστρος - Ματίνα Μιχοπούλου -
 γνωρίστηκαν στο σχολείο Πουλίθρων όπου υπηρετούσαν ,
 ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν το 1954. 
Από τότε συνεχίζουν την κοινή τους ζωή και ξεδιπλώνουν
 τις αναμνήσεις τους, από εκείνα τα πολύ δύσκολα -αλλά και όμορφα- χρόνια.

~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Ευάγγελος Τσεμπελής γεννήθηκε στα Πούλιθρα το 1919. 
Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Πουλίθρων και είχε τότε  δάσκαλο τον παπα-Κατσούλο.

Μας λέει:

"Δεν θα ξεχάσω τον δάσκαλό μας , τον παπα-Κατσούλο στην έδρα,  
να διαβάζει εφημερίδες και να καπνίζει, λέγοντας πάντα στο τέλος του μαθήματος:
- Τα βιβλία και τα αβάκια στις σάκκες σας!.. "


Αβάκιο της εποχής  και  πινακίδα για το γράψιμο

Παλιά αναγνωστικά του δημοτικού



Περισσότερα  έχει όμως να θυμάται ο κ.Τσεμπελής , από την μετέπειτα θητεία του, ως δάσκαλος πλέον στο σχολείο των Πουλίθρων,  από το 1951 μέχρι το 1964.




"..Πολλά από τα παιδιά έρχονταν από μακριά και έμεναν όλη την εβδομάδα στα Πούλιθρα για να μπορούν να παρακολουθούν τα μαθήματα.
Για το λόγο αυτό κουβαλούσαν μαζί τους τα λιγοστά τρόφιμα που διέθεταν
 ( ένα καρβέλι ψωμί, ένα σβώλο τυρί και λίγα χόρτα ) γι αυτό αποφασίσαμε 
να λειτουργήσουμε  συσσίτιο, ζητώντας και παίρνοντας
 οικονομική βοήθεια από τους εύπορους Πουλιθριώτες.

Ακόμη δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα που εγκαινιάσαμε το συσσίτιο. 
Το πρώτο μας φαγητό ήταν γουρουνοπούλα ψητή!
 Αργότερα θυμάμαι τον ψαρομανάβη τον κ.Λάζαρο να φωνάζει τα πρωινά:
-Δάσκαλε έφερα μαριδάκι!.."


Τα εγκαίνια του συσσιτίου.

Αυτό είναι το σπίτι όπου έγιναν τα εγκαίνια του συσσιτίου
και το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα


Ώρα συσσιτίου στο παραπάνω σπίτι,με παρόντες
την δασκάλα κ.Ματίνα και τον δάσκαλο κ.Τσεμπελή


Και συνεχίζει ο κ.Τσεμπελής..

"..Το σχολείο τότε λειτουργούσε σε διπλή βάρδια , από το πρωί μέχρι το μεσημέρι 
και ξανά πάλι το απόγευμα. 
Τον χειμώνα δε, που έκανε πολύ κρύο,  τα παιδιά έπρεπε να κουβαλάνε από το σπίτι 
και ένα κομμάτι ξύλο για την σόμπα. 
Επίσης, πηγαίναμε κάθε τόσο στο κοντινό ασβεστοκάμινο, να κουβαλήσουμε πέτρες 
για τις επισκευές του σχολείου.
 Δημιουργήσαμε δε στο προαύλιο μία αλτάνα, για να φυτεύουμε λαχανικά.." 

Τα παιδιά κατασκευάζουν τον κήπο του σχολείου

Τέλος δε, αισθάνεται υπερήφανος που..

"..Μπορεί να  υπήρξα αυστηρός προς τους μαθητές μου ως δάσκαλος ,
 πλην όμως ήμουν αποδοτικός.
'Ενεκα  δε, της πλούσιας δραστηριότητάς μου εις το σχολείο, οι προιστάμενές μου αρχές 
με αντάμειψαν με 6 βραβεία τα οποία στολίζουν σήμερα το σπίτι μου στα Πούλιθρα."







~~~~~~~~~~~~~~


 Εικόνες από τις γυμναστικές επιδείξεις του σχολείου

Η  κ.Ματίνα γνώριζε και δίδαξε στα παιδιά,
πολλούς παραδοσιακούς χορούς 












Εικόνες από τις εκδρομές 

Στην παραλία  των Πουλίθρων

Στην Πλάκα Λεωνιδίου μαζί με τα παιδιά της Αμυγδαλιάς



Η δασκάλα  μαθαίνει κέντημα τα κορίτσια, ενώ ο δάσκαλος παίζει μπάλα με τα αγόρια 




Μετά το 1964 η Ματίνα Μιχοπούλου και κατόπιν ο σύζυγός της Ευάγγελος Τσεμπελής παίρνουν μετάθεση για το σχολείο Λεωνιδίου όπου συνεχίζουν την εκπαιδευτική τους δράστηριότητα.

Οι δάσκαλοι με τους μαθητές του Λεωνιδίου  κάτω από το Ηρώον.


~~~~~~~~~~~~~~~



Οι μαθητές τιμούν  τον Δάσκαλο τους


Κείμενο της Όλγας Μπακομάρου - της γνωστής δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας με καταγωγή από τα Πούλιθρα - 
αφιερωμένο στον δάσκαλο Ευάγγελο Τσεμπελή.
( δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 2/5/2009 )

*Δεν ξέρω αν ήταν (και) η αναζήτηση εκείνης της αθωότητας που με έκανε να τρέξω το βράδυ στη γιορτή για την απονομή τιμητικής πλακέτας στον δάσκαλο και τη δασκάλα μας (και σύντροφό του) του Δημοτικού σχολείου από παλιούς μαθητές τους· και να μιλήσω κιόλας, για πρώτη φορά στη ζωή μου δημόσια, εγώ για 'κείνον. Αλλά σίγουρα ήταν η ευγνωμοσύνη για έναν δάσκαλο που υπήρξε αυτό που όλοι οι δάσκαλοι όφειλαν και οφείλουν να είναι· και η τιμή που μου δινόταν να το πω αυτό, έχοντάς τον απέναντί μου, λίγο σκυφτό από τα χρόνια, αλλά με την ίδια λάμψη εφήβου στα μάτια, σε μια επικοινωνία αμοιβαίας -το αισθανόμουν- νοσταλγίας και συγκίνησης.


*Ευάγγελος Τσεμπελής το όνομά του, και είναι ο άνθρωπος που μας έμαθε γράμματα. Τη γλώσσα πρώτα-πρώτα, τη σημασία και την αρμονία, τη μαγεία της, το συντακτικό και την ορθογραφία της· από εκείνον έμαθα π.χ. ότι ο Οκτώβριος είναι ο μόνος μήνας που δεν παίρνει «μ» -σαν να τον βλέπω με την κιμωλία στο χέρι, ψηλό και επιβλητικό μπροστά στον μαυροπίνακα, να το γράφει και να το ξαναγράφει, να το λέει και να το ξαναλέει ώσπου να το εμπεδώσουμε. Ακόμα, είναι αυτός που μας δίδαξε τι σημαίνει εργασία, πειθαρχία, αυστηρότητα με δικαιοσύνη, που μας έδινε κίνητρα, ενθαρρύνοντας την όποια έφεση, επιβραβεύοντας γενναιόδωρα κάθε μας προσπάθεια· και που μας εμφύσησε αρχές και αξίες, γιατί δεν τις παπαγάλιζε αλλά τις πίστευε.


*Αφήνοντάς μας την εικόνα ενός ανθρώπου ιερατικά αφιερωμένου σε ό,τι είχε επιλέξει ως καθήκον· και τη βεβαιότητα ότι όλα μπορεί να είναι εφικτά, αν ασκήσεις αυτό που διάλεξες να κάνεις με εντιμότητα, ευθύνη, σκληρή δουλειά και αδιάλειπτη αγάπη. Πρόσωπο της ζωής μας -που την καθόρισε- όσο θα ζούμε, ποτέ δεν έπαψε να ρωτάει για έναν έναν από μας, να μας νοιάζεται, να είναι σαν καλός ίσκιος δίπλα μας. Μύθος των πιο τρυφερών μας χρόνων -εδώ, σ' αυτό το μικρό χωριό με τα περήφανα βουνά γύρω γύρω και το γαλάζιο της θάλασσας μπροστά- που δεν διαψεύστηκε, έχοντάς μας ανοίξει όσα παράθυρα μπορούσε στο όνειρο και στον κόσμο. Ευχαριστούμε, δάσκαλε.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Μετά το 1964  στο σχολείο των Πουλίθρων υπηρέτησαν
πολλοί και αξιόλογοι δάσκαλοι, άξιοι συγχαρητηρίων επίσης,
για την προσφορά τους  προς τους μετέπειτα μαθητές του σχολείου.





~~~~~~~~~~~~~~

Σήμερα το σχολείο είναι σιωπηλό, αλλά δεν είναι δύσκολο να ξαναζωντανέψει,
 αρκεί οι αρμόδιες αρχές να φροντίσουν για την κατάλληλη αξιοποίησή του,
μετατρέποντάς το ίσως, σε χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων,
 όπου θα μπορούν να φιλοξενηθούν μόνιμα, οι φωτογραφίες 
και τα αρχεία από την μακρόχρονη ιστορία του.






22 σχόλια:

photoioannina είπε...

Αγαπητή Ντίνα νομίζω ότι σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Η ανάρτησή σου με συγκίνησε πολύ και νομίζω ότι πολύ περισσότερο θα συγκινήσει όσους έχουν περάσει από τις αίθουσες του συγκεκεριμένου δημοτικού σχολείου. Αυτή ήταν η δουλειά που έκαναν κάποτε οι εκπαιδευτικοί. Είχαν άλλα όνειρα και άλλα ιδανικά. Δυστυχώς σήμερα νομίζω ότι δεν μπορούν να βρουν μιμητές γι' αυτό η παιδεία μας έφθασε εκεί που έφθασε.
Και πάλι συγχαρητήρια και καλή εβδομάδα.

Dina Vitzileou είπε...

Αγαπητέ φίλε,
να ξέρεις ότι την ίδια συγκίνηση ένοιωθα και εγώ όλο αυτό το διάστημα που προσπαθούσα να συγκεντρώσω το υλικό.
Η δουλειά που κάνω σε αυτό το ιστολόγιο συνοδεύεται πάντα από μια γλυκειά κούραση και η ανταμοιβή μου είναι αυτή η συγκίνηση που τυχόν θα προκαλέσω σε κάποιους από εσάς.
Σ ευχαριστώ πολύ

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Εξαιρετικό το αφιέρωμα και πλούσιο. Βλέπω στις σημερινές φωτογραφίες του σχολείου μεράκι που δεν δικαιολογεί το συμπέρασμα του photoioannina κατά τη γνώμη μου. Και επειδή πιστεύω πως όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα γύρω μας θα αλλάξουν όταν αποφασίσουμε να αντιδράσουμε, βλέπω την ανεργία του σχολείου ως... "εφεδρεία".

tselos photos -Nature of Roumeli είπε...

Η κυψέλη μπορεί να σιώπησε προσωρινά αλλά εύχομαι και πιστεύω ότι άλλα "μελίσσια" μπορούν να γεμίσουν ξανά μέλι τις αδρανείς κηρήθρες του !

Να σε έχουν καλά οι θεοί των ανθρώπων και να σε καμαρώνουν - εκτός από τους ξένους - και οι συντοπίτες σου !

Dina Vitzileou είπε...

Γιώργο, πολύ αισιόδοξο σε βρίσκω.
Νομίζω πως η απάθεια θα αργήσει πολύ να γίνει..εμπάθεια και να ξεσηκώσει αντιδράσεις.
Μέχρι τότε ας έχουμε τις αισιόδοξες απόψεις σου για ..εφεδρεία!

Σ ευχαριστώ

Dina Vitzileou είπε...

Ηλία, το ευχάριστο είναι ότι τα μελίσσια δεν χάθηκαν.
Απλά μετακόμισαν σε άλλη κυψέλη.
Αλλά να , είναι αυτή η έρημη κυψέλη που την είχαμε συνηθίσει.
Βλέπεις, ήταν και δίπλα από το σπίτι μας και μας ξεκούφαινε ευχάριστα με το βουητό της.
Τώρα μας "ξεκουφαίνει" η σιωπή της.

Να είσαι καλά!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Είναι ώρες που δεν βρίσκεις λόγια...
Ντίνα, οι κοινωνικές ευαισθησίες σου μετατράπηκαν σε κραυγή αγωνίας και αγανάκτησης μέσω αυτής της σπουδαίας ανάρτησης.
Είθε, η κίνησή σου να συμβάλλει και στην αναγκαία εγρήγορση και να σημάνει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ συναγερμός στις κοιμώμενες συνειδήσεις.
Δεν πάει άλλο να βλέπουμε να κονιορτοποιούνται τα πάντα, ακόμη και το μέλλον των παιδιών, κάτω από τον οδοστρωτήρα της αμνημόνου μνημονιακής λαίλαπας...

Dina Vitzileou είπε...

Φίλε Ευρυτάνα,η λαίλαπα του μνημονίου μοιάζει να μην έχει σταματημό.
Ζούμε σε μια περίοδο παγκόσμιας κρίσης που μας έχει αφήσει άναυδους.
Άναυδος όμως μένει κανείς για λίγο, αμέτοχος όμως..
μέχρι πότε?

Υ.Γ.
Χθες, εγκρίθηκε η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στον πανέμορφο Πάρνωνα δίπλα στα χωριά μας, με την αποδοχή της πλειοψηφίας των συμβούλων της περιφέρειας Πελοποννήσου και ενάντια στις αποφάσεις των τοπικών συμβουλίων.
Είναι αλήθεια πως είναι πολλά τα εκατομμύρια ευρώ που έπεσαν στο τραπέζι, προκειμένου να σφαγιαστεί το βουνό.
Ο καλύτερος τρόπος, προκειμένου να συνεχίσουν να κοιμούνται οι συνειδήσεις..

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Όλοι αγανακτούν. Δεν είναι εκεί το ζήτημα, αλλά στην έκφραση αυτής της δυσαρέσκειας. Το ζητούμενο είναι να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία η συμμετοχή στους αγώνες και τις κινητοποιήσεις.



ΥΓ. Συγνώμη, εκ των προτέρων που το θέτω και εδώ, αλλά εάν διαβάζουν οι "photoioannina", "οικοδόμος", "Nature of Roumeli" "Μαρίνα Διαμαντοπούλου", να πληροφορήσουμε τα παιδιά πως δεν είναι κατορθωτό να αναρτήσουμε σχόλια στα ιστολόγιά τους. Προσέξαμε ότι όλοι έχουν τον ίδιο τύπο "φόρμας σχολίων". Μήπως οφείλεται εκεί το πρόβλημα; Σε εσένα ας πούμε Ντίνα και σε άλλους φίλους που διαθέτετε την παρούσα συγκεκριμένη φόρμα σχολίου δεν προκύπτει πρόβλημα...

Μαρίνα Διαμαντοπούλου είπε...

Ντίνα μας συγκίνησες πάρα-πάρα πολύ! Εξαιρετικό άρθρο! Μπράβο!

ralli είπε...

Ντίνα
μπορεί να μην έζησα τα παιδικά μου χρόνια εδώ, να μην ξέρω ανθρώπους και ιστορίες ,έχεις κάνει όμως τόσο καλή δουλειά , η συγκίνηση είναι έντονη ......
όλα αυτά δεν ισχύουν μόνο για το σχολείο των Πουλίθρων αλλά για όλα τα σχολεία της Ελλάδας που κλείνουν, κάθε σχολείο εξάλλου έχει την δικιά του ιστορία.
Το θέμα είναι που έχουν σκοπό να μας φθάσουν? κανένας δεν ξέρει! και μάλλον δεν ξέρουν και αυτοί.......
το βλέπω εξάλλου καθημερινά στην δουλειά μου....
συνέχισε έτσι Ντίνα κάθε δουλειά σου είναι εξαιρετική.
πρέπει να σ΄ευχαριστήσουμε γιατί αναδικνύεις θέματα άγνωστα σε μας για την περιοχή που έχουν χαθεί στον χρόνο

Dina Vitzileou είπε...

Μαρίνα, ήταν πράγματι συγκινητικό το όλο θέμα , με πολύ πολύ φωτογραφικό υλικό και με περισσότερες διηγήσεις.
Έκανα με δυσκολία μια περίληψη.
Σ΄ευχαριστώ πολύ

Ραλλή μου και εγώ δεν έχω περάσει τα παιδικά μου χρόνια εδώ, αλλά όπως και εσύ είπες ,αυτές είναι ανθρώπινες ιστορίες που συμβαίνουν παντού γύρω μας και μας συγκινούν.
Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια.

Triantafyllos είπε...

Στη μνήμη μου υπάρχουν οι ήρωες-δάσκαλοι της δεκαετίας του '40-'50 Κουρέτσος και Γιώργος και Δημήτρης Χάσουλας που υπηρέτησαν με αυτοθυσία στο σχολείο των Πουλίθρων και δεν κατάγονταν από το χωριό μας.
Αιωνία τους η μνήμη!
Με ιδιαίτερη συγκίνηση για το άρθρο σας,
Τριαντάφυλλος Τζοβάννης

Ανώνυμος είπε...

Ντίνα μου συγχαρητήρια γα την καταπληκτική αναφορά σου στο ζεύγος Τσεμπελή και στην πορεία τους την διδασκαλική.Με συγκίνησες,με ταξίδεψες πισω στο χρόνο, μού έφτιαξες τη διάθεση.Αγαπώ τα Πουληθρα σαν να ειναι ιδιαίτερη πατρίδα μου!

Μαρία Γκιτάκου (μητέρα Ρένας)

Dina Vitzileou είπε...

Κε Τριαντάφυλλε Τζοβάνι,
σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιό σας και την αναφορά σας σε δύο ακόμη άξιους δασκάλους του σχολείου.
Να είστε καλά!

Dina Vitzileou είπε...

Κα Μαρία,
η δική σας συγκίνηση είναι η δική μου μεγάλη ανταμοιβή!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και περιμένω να σας ξαναδώ σύντομα!

E.- είπε...

Πέρσι, συναντήθηκα με τις συμμαθήτριές μου, αυτές του Απολυτηρίου, μετά από 38 συναπτά χρόνια! Δεν θα σας πω για τη συγκινητική συγκίνηση όλων μας, θα σας πω όμως ότι θυμίζαμε... μελίσσι!!!

Και θα πω ακόμα πως το ίδιο συγκινήθηκα διαβάζοντας το "Αντίο για πάντα"!!!

"Αντίο για πάντα" όμως, όπως γράφεις Ντινάκι, δεν είναι σωστό κι ευθύνεσαι εσύ κοριτσάκι γι΄αυτό.
Με την ανάρτησή σου, διέγραψες το "πάντα" κι άφησες ένα εξαιρετικό ενθύμιο σ΄όλους όσους πέρασαν απ΄αυτό το μικρό σχολειό!

Υπέροχη ανάρτηση, υπέροχη δουλειά!Για υπέροχες αναμνήσεις!



Dina Vitzileou είπε...

Άργησα λίγο να δω το σχόλιό σου Ελενάκι..
Το ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ισχύει πάντα!!!

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Απόψε έπεσα τυχαία εδώ! θυμήθηκα ... νοστάλγησα... συγκινήθηκα...
Έχω υπηρετήσει στο Δημ. Σχ. Πουλίθρων! Είναι το πρώτο σχολείο που δούλεψα ως νέα και άπειρη δασκάλα. Αγάπησα τα παιδιά ,το σχολείο, τον τόπο, τους ανθρώπους...Πριν 23 χρόνια...

Κατερίνα

Ανώνυμος είπε...

Όταν εφτασαν ορισμενοι γονεις να κανουν μεταγραφη τα παιδια τους
στο Δημοτικο Σχολειο Λεωνιδίου, να προδωσουν τον τοπο που μεγαλωσαν
με αυτή τους την ενεργεια και αμεσως ετρεξαν καποιοι αλλοι γονεις να τους υποστηριξουν με το πρόσχημα ότι τα παιδια θα εχουν καλλυτερες ευκαιριες για καποιους Α,Β,Γ λογους κλπ,πως να μην δωθει η αφορμή να κλεισουν το σχολειο μας Ντινα!!!!!!Όταν υπαρχουν κομπλεξικα ατομα που γειτνιαζουν με το σχολειο και τους ενοχλουν οι χαρούμενες και ανεμελες φωνες των παιδιων!!!!! Όταν υπαρχουν γονεις που εκαναν μεταγραφη τα παιδια τους στο Δ.ΣΧ.ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ ενώ η πορτα του σπιτιου τους βρισκεται σε αποσταση 50 μετρων από την πορτα του σχολειου !!!!! Αλλα επρεπε να κλεισει το σχολειο μας για να αναβαθμιστεί του Λεωνιδίου σε 12θεσιο και να μπει σε πυλωτικο προγγραμμα για να παρει χρηματοδοτηση από την Ευρωπη!!!!! ΝΤΡΟΠΗ !!!!!

Ανώνυμος είπε...

Και το ωραιο είναι ότι μολις ανακαινιστηκε το Δημοτικο Σχολειο Πουληθρων πλήρως (εσωτερικα και εξωτερικα) σφραγιστηκε!!!!! Ενώ ο εξοπλισμος του που δεν υπηρχε κανενας μα κανενας λογος, άλλος πεταχτηκε στα σκουπίδια ως αχρηστος <>παροτι ηταν κειμηλιο του σχολειου μας και ο υπολοιπος μεταφερθηκε μεσα στη ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ στην κυριολεξια, στο Δ.ΣΧ.ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ, με το πρόσχημα ότι θα εμενε ως αχρηστος μεσα στο κλειστο σχολειο μας ειπαν την άλλη μερα οι υπεύθυνοι αυτης τη ξεδιάντροπης προδωτικης κινησης όταν μαθευτηκε!!!!! Μεχρι και τις κουρτινες κατεβασαν!!!!! Κατεβασαν εως και την σημαια από τον ιστο και την πινακιδα που εγραφε 2/ΘΕΣΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥΛΗΘΡΩΝ, αλλα μετα από το κραξιμο που ακουσαν ολοι οι πολιτικοι αρχοντες του χωριου, οι κατά τα αλλα ευπατρίδες που μολις ερχονται οι εκλογες σε καλοχαιρετουν και τον υπολοιπο καιρο σε γραφουν κανονικα, την ξαναεβαλαν στην πρωτερα θεση της!!!!! Και ένα ακομα ωραιο είναι ότι σε λιγους μηνες που εγιναν εκλογες δεν υπηρχε ουτε ένα θρανιο να ακουμπησουν τα ψηφοδέλτια και αναγκαστηκαν να ξαναφερουν πισω τα θρανια και τις καρεκλες ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!