ο "Φορτηγός", ο Δημήτρης Ψαθάς και το Λεωνίδιο

Χρονογράφημα του
ΔΗΜΗΤΡΗ  ΨΑΘΑ 

"Λίγες μέρες μακρυά απ’ την Αθήνα για ν’ ανασάνουμε λιγάκι,

 -Πού όμως;

Πριν από λίγα χρόνια μόλις, μου άφησε μια καλή ανάμνηση το Λεωνίδι,

παλιό αρχοντοχώρι στην καρδιά της Κυνουρίας, έδαφος παρθένο, γραφικό,

έξω απ’ τα κυβερνητικά ενδιαφέροντα και την σκοτούρα του Τουρισμού...

Είχα φτάσει τότε με το «Νεράϊδα» συνεχίζοντας το ταξίδι μια ώρα περίπου 

μετά τις Σπέτσες. Φέτος μου λένε ότι μπορώ να πάω 

και διά ξηράς, κατεβαίνοντας με το αυτοκίνητο μέχρι το Αργος 

και στρίβοντας από τους Μύλους αριστερά, προς τον δρόμο του Άστρους.

-Είναι καλός ο δρόμος;

-Ω, είναι πολύ... γραφικός.

-Εκτός από γραφικός. Έχει άσφαλτο;

-Α, όχι δα! Είναι χωματόδρομος.

Οι πληροφορίες που κατάφερα να συγκεντρώσω, τελικά, 

ήσαν λίγο συγκεχυμένες αλλά η διαβεβαίωση ότι από τον δρόμο αυτόν 

περνάνε κάθε μέρα 15-20 φορτηγά - κατάφορτα - με έπεισε 

ότι θα μπορούσα να περάσω μια χαρούλα, χωρίς να χρειάζεται να είμαι 

ούτε σχοινοβάτης ούτε άσσος του βολάν.

Τα συμπεράσματα που απεκόμισα τελικά ήσαν ότι οι Έλληνες σωφέρ 

είναι δαίμονες, ότι προσωπικά συμβαίνει να είμαι τυχερός - 

μέχρις αποδείξεως του εναντίου - κι’ ότι η ένδοξος Ελλάς 

έχει ακόμα περιοχές αγρίως γραφικές κι΄ ανεξερεύνητες, 

όπου οι απελπισμένοι της ζωής δεν θα δυσκολευθούν καθόλου - 

αν το επιθυμούν - να βρουν ένα ωραίο τέλος, μέσα στην οργιάζουσα 

ομορφιά της ελληνίδος γης, κατρακυλώντας σε γκρεμούς, 

όπου ανοίγει την φιλόξενη αγκαλιά της μια εξαίσια γαλάζια θάλασσα, 

σ' ένα συναρπαστικό πανόραμα βουνών, που κατεβαίνουν 

να λουστούν στα παιχνιδιάρικα κύματά της...

Το ευχάριστο είναι, ότι η μικρή δοκιμασία αρχίζει με το μαλακό, 

γιατί στους Μύλους βλέπεις αισιόδοξες ταμπέλες που γράφουν 

λίαν σεμνοπρεπώς: Λεωνίδιον 71 χιλιόμετρα. 

Μια ώρα; Δυο; 

Περνάμε ωραία χωριά και χωριουδάκια κι' ενδια­μέσους 

συγκλονιστικούς γκρεμούς κι’ εξαίσια βάραθρα, που όμως, 

προτιμάμε να μην τα κυττάμε - έστω κι’ αν η διαπλάτυνση 

του δρόμου έχει εξουδετερώσει κάθε κίνδυνο 

γιατί το κύτταγμά τους φέρνει ένα όχι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικό 

αίσθημα ιλίγγου. 

Αλλά να που ξαφνικά ο δρόμος αρχίζει να στραβοξυλιάζει.

Εκεί που ήταν αρκετά φαρδύς και αγαθός, απότομα στενεύει, 

ζοχαδιάζει, αγριεύει, αναρριχάται σε βουνά, στήνει παγίδες 

με βαθειές λακκού­βες, προβάλλει γεφυράκια, - σ’ επικίνδυνες στροφές, 

όπου μόλις χω­ράνε ν’ ακουμπήσουν οι ρόδες του αυτοκινήτου - 

γίνεται απειλητι­κός: 

-Ύψιστε Κύριε! λέω. Από δω περνάνε φορτηγά; 

Γεγονός είναι ότι περνάνε - το δείχνουν τα ίχνη των τροχών - 

περνάνε επίσης και λεωφορεία με πήχτρα κόσμο αλλά το πως περνά­νε 

μου μένει ένα σκοτεινό μυστήριο. 

Πάντως επειδή δεν έχω διακριθεί μέχρι στιγμής σε αγώνες ράλλεϋ, 

εύχομαι ολόψυχα να μη συναν­τηθώ με κανένα από δαύτα

και η θαυματουργός Παναγία της Τσακω­νιάς, η Έλωνα, κάνει 

το θαύμα της βοηθούντος, προφανώς, και του γεγονότος 

ότι συμβαίνει να είναι παραμονή της Παναγιάς και το πε­ρίφημο 

μοναστήρι έχει τραβήξει όλα τα τροχοφόρα της περιοχής, 

που μεταφέρουν τον κόσμο προς τα εκεί. 

Ημάρτησα, όμως λιγάκι - νοθεύσας την σκέψη του θαύματος 

με το παραπάνω γεγονός - και νάτο, σε μια ανηφορική στροφή, 

σε χώρο στενώτατο, ένα πελώριο φορτηγό μπροστά μου. 

Κατάπληκτος φρενάρω. 

Φρενάρει και ο Φορτηγός. 

Κυτταζόμαστε λιγάκι με εγκάρδια αμηχανία, σιωπώντας. 

Κυττάζω δεξιά μου - ο βράχος ο πανύψηλος. 

Κυττάζω αριστερά μου, το βάθος το αμέτρητο. 

Κυττάζω μπροστά μου ο φορτηγός ο άτεγκτος, 

που δεν του μένει χώ­ρος ούτ’ ένα μέτρο για να περάσει. 

-Τι γίνεται τώρα; ρωτώ αξιοπρεπώς. 

-Κάνε όπισθεν! 

-Όπισθεν, όμως, είναι ο γκρεμός... 

-Πάρτο το τιμόνι δεξιά και ύστερα αριστερά και όλο πίσω. 

-Όλο αριστερά και όλο πίσω, μια κουβέντα είναι! Φοβάμαι μή­πως λείψω εντελώς από τον δρόμο... 

Αλλοιώς, όμως δεν γίνεται. Μανουβράροντας, πάντως, 

πότε δε­ξιά και πότε αριστερά και όλο πίσω, σε μια στενώτατη 

διάβαση στο χείλος ενός γκρεμού για πρώτη φορά στη ζωή μου, ΄

πήρα μια ακριβή εμπειρία το πόσο ιδρώτα μπορεί να χύσει ο άνθρωπος.

Και έφτασα μεν στο Λεωνίδι σώος και αβλαβής, αλλά αναρωτιέ­μαι: 

Γιατί οι εργασίες διαπλάτυνσης του δρόμου αυτού - που έχει 

περιληφθεί κι’ όλας στο πενταετή πρόγραμμα - προχωρούν 

με τόσο αρ­γό ρυθμό, στα πιο επικίνδυνα, μάλιστα, σημεία του; 

Γοητευτική πραγματικά είναι η γραφικότητα προς 

την ανατολική τούτη πλευρά της Πελοποννήσου - τελείως 

διαφορετική από την δυ­τική - με ενδιάμεσες ερημικές ακρογιαλιές 

μοναδικής ομορφιάς, που παραμένουν, ωστόσο απλησίαστες από ανθρώπους.

Εδώ η Πελοπόν­νησος προβάλλει μίαν άλλη μορφή, που θα μπορούσε 

να την χαρή ο επισκέπτης, αν έννοιωθε κάπως καλύτερα την σιγουριά στα μεταφο­ρικά του μέσα. 

Δεν μπορεί, φυσικά, νάχει κανείς παράπονο για την κυβερνητική δραστηριότητα στο κεφάλαιο των δρόμων. 

Το σημείωσα κι’ άλλες φο­ρές αυτό. Όμως τέτοιες περιοχές, όσο 

γρηγορώτερο αξιοποιηθούν 

τόσο ταχύτερα θ’ αποδώσουν στην γενικώτερη τουριστική προσπά­θεια. 

Με το Λεωνίδι επικοινωνεί κανείς άνετα από θαλάσσης. Απ’ τον καιρό, 

όμως, που άρχισαν οι εργασίες διαπλάτυνσης του δρόμου, ό­λες οι μεταφορές γίνονται από εκεί γι’ αυτό 

και χρειάζεται, οπωσδή­ποτε, να επιταχυνθούν τα έργα. 

Αλλά μια κι’ έφτασα στον προορισμό μου, σώος και αβλαβής - 

ό­πως παρ' όλα τούτα φτάνει τόσος κόσμος - 

θα μου επιτραπεί να μείνω τουλάχιστο 

και αύριο για να ρίξω μια γρήγορη, έστω, ματιά, στα πέριξ." 

 ΑΡΧΕΙΟ ΤΣΑΚΩΝΙΑΣ

Η διάνοιξη του δρόμου Άστρους -Λεωνιδίου
εγκαινιάστηκε το 1951